یادتان به خیر، خانه های اجدادی!

یادتان به خیر، خانه های اجدادی!

بررسی ضرورت و فرهنگ آپارتمان نشینی

محسن عباسی ولدی

خانه، اتاق خواب دارد؛ ولی خوابگاه نیست. در خانه، غذا می پزند؛ اما آشپزخانه نیست. مهمان در خانه رفت و آمد می‌کند؛ ولی مسافرخانه نیست.

در خانه، فیلم و سریال هم شاید ببینند؛ اما سینما نیست. خانه، در و دیوار دارد؛ اما فقط یک چهار دیواری نیست. پس خانه چیست؟ خانه محل چشیدن آرامش است.

در خانه، همه چیز باید دست به سینه، در خدمت آرامش خانواده باشد. از اعضای خانواده تا در و دیوار خانه، باید خدمتگزار آرامش باشند. آرامش، پادشاه خانه است. کسی حق ندارد به تاج و تخت این پادشاه، دست‌ بزند.

شورش علیه این پادشاه، جرمی نابخشودنی است. خانه اگر محل آرامش نبود، حتماً یک جای کار می لنگد. باید گشت و آن جا را پیدا کرد. شاید اهل خانه مقصر باشند و شاید هم خود خانه! آری، می‌شود خانه، چهار دیوار داشته باشد و سقفی هم از این دیوارها سواری بگیرد؛ اما این دیوارها و آن سقف خانه، سر ناسازگاری داشته باشند با آرامش آدم‌های این خانه.  این روزها به نام پیشرفت و فرهنگ، دارند از همه راه، آرامش را از ما می‌گیرند. آنهایی که با آرامش انسان مشکل دارند، همه جا سرباز دارند برای خودشان. شاید خانه‌های امروزی یکی از سربازانشان باشد؛ شاید!