بشقاب های سفره پشت باممان (پیامدهای ماهواره در خانه)

بشقاب‌های سفره پشت باممان

پیامدهای ماهواره در خانه

محسن عباسی ولدی

قدیم‌ترها که بچه بودم، یادم هست گاهی مهمانی ها روی پشت بام خانه‌ها برپا می‌شد. به جای بشقاب‌های یک نفره، طبقی در مقابل چند نفر می‌گذاشتند و با مهر و محبت، دسته جمعی غذا می‌خوردند. آن روز، بزرگ‌ترها به ما کوچکترها می‌گفتند. رزق ما از آسمان می‌آید. امروز هم پشت بام خانه‌هامان سفره شده و یک بشقاب برای همه می‌گذارند؛ اما دیگر کسی در پشت بام غذا نمی‌خورد. باز هم غذایمان از آسمان می‌آید؛ اما از راه این بشقاب به داخل خانه‌مان سرازیر می‌شود. همه با هم می‌نشینند و با حرص و ولع، غذای این بشقاب را می‌خورند. قدیم‌ترها غذا خوردنمان چیزی طول نمی‌کشید؛ اما چرا غذای این بشقاب، تمامی ندارد؟ صبح تا شب، شب تا صبح. پس کی سیر می‌شویم؟ قدیم‌ترها غذا خوردن روی پشت بام که تمام می‌شد، احساس می‌کردیم به هم نزدیکتر شده‌ایم. امروز وقتی از پای غذای این بشقاب بزرگ بلند می‌شویم، میانمان فرسنگ‌ها فاصله احساس می‌کنیم. کاش زودتر بساط سفره پشت باممان جمع می‌شد. چقدر فرق است میان آسمان قدیمی‌ها و آسمان ما و چه زیبا گفته‌اند که هر چیز، قدیمی‌اش صفای دیگری دارد. کجایید پشت بام‌های آسمانی؟! دلمان برایتان تنگ است.